آندره میشل: تفاوت میان نسخه‌ها
←فعالیت و دیدگاه‌ها
| خط ۱۰۳: | خط ۱۰۳: | ||
* ضدیت با استعمار و نظامی گری | * ضدیت با استعمار و نظامی گری | ||
آندره میشل، در خلال جنگ الجزایر، از شبکه | آندره میشل، در خلال جنگ الجزایر، از شبکه ژانسون<ref>شبکه ژانسون، گروهی از ستیزه جویان چپ فرانسوی به رهبری فرانسیس ژانسون بود که به عوامل جبهه آزادیبخش ملی الجزایر که در طول جنگ الجزایر در قلمرو کلان شهر فرانسه فعالیت می کردند کمک کرد. آنها عمدتاً در حمل پول و اوراق برای الجزایری‌ها مشارکت داشتند و گاهی اوقات به آنها «چمدان‌برها» (les porteurs de valises) می‌گفتند، مفهومی از جنبش مقاومت فرانسه در طول جنگ جهانی دوم. هانری کوریل، فعال ضد استعماری معروف کمونیست، و همچنین آدولفو کامینسکی جاعل، در این شبکه شرکت داشت. ژان پل سارتر فیلسوف و سیمون دوبوار نویسنده از شبکه ژانسون حمایت می کردند. عکاس و نویسنده، دومینیک داربوآ، یکی دیگر از روشنفکران شبکه ژانسون بود.</ref> محسوب می شد و در دادگاه به نفع کسانی که متهم به جنایت بودند شهادت داد. معروف است که او به شارلوت دلبو (نویسنده فرانسوی که به جهت خاطرات دلخراش دوران زندانی اش در آشویتز، جایی که برای فعالیت هایش به عنوان عضوی از مقاومت فرانسه فرستاده شد، شهرت داشت) پیشنهاد کرده تا کتابی را منتشر کند که به عنوان آشویتز و بعد از آن معروف شد. | ||
او اولین زنی بود که به عنوان یک محقق انسانی در انجمن دانشمندان در اطلاعات انرژی هسته ای، کار کرد و در سال 1985 به مونیک سنه (Monique Sené) پیوست تا متونی را در مورد رابطه بین نظامی‌سازی و خشونت علیه زنان منتشر کند. | او اولین زنی بود که به عنوان یک محقق انسانی در انجمن دانشمندان در اطلاعات انرژی هسته ای، کار کرد و در سال 1985 به مونیک سنه (Monique Sené) پیوست تا متونی را در مورد رابطه بین نظامی‌سازی و خشونت علیه زنان منتشر کند. | ||
او که از آزمایش‌های هسته‌ای فرانسه در تاهیتی و نیو کالدونیا خشمگین بود، با قربانیان آزمایش‌ها در آن مناطق ابراز همبستگی کرد. | او که از آزمایش‌های هسته‌ای فرانسه در تاهیتی و نیو کالدونیا خشمگین بود، با قربانیان آزمایش‌ها در آن مناطق ابراز همبستگی کرد. | ||
میشل شروع به مطالعه مجموعه نظامی-صنعتی کرد، و او از اولین نویسندگان فرانسوی بود که این واژه را به کار برد. نوشته های او پیرامون این موضوع به عنوان پیش درآمدی برای آثار او در مورد اینترسکشنالیتی (Intersectionality)<ref>https://en.wikipedia.org/wiki/Intersectionality</ref> بکار رفت. در سال 1984، او اظهار کرد که «در سال 1980، زمانی که تحقیق در مورد نظامی‌سازی را آغاز کردم، خود را یک صلح‌طلب خواندم، اما امروز ترجیح می دهم خود را یک آنتی میلیتاریست(ضد نظامی) معرفی کنم». در سال 1990، او شبکه شهروندان برای صلح را ایجاد کرد که هزاران امضا، برای رای علیه جنگ خلیج فارس به شورای امنیت سازمان ملل ارسال کرد. | |||
در سال 1995، عدالت و حقیقت را برای بوسنی هرزگوین منتشر کرد و خشم خود را نسبت به کشتار سربرنیتسا و کسانی که در نسل کشی بوسنی نقش داشتند، ابراز کرد. پیرامون تسلیحات، قدرت و دموکراسی، تبیین کرد که چگونه پدرسالاری از مفاهیم «امنیت» و «دفاع ملی» برای سرکوب زنان استفاده می‌کند. در نادرستی شهروندان نظامی، سودهای کلان دریافت شده توسط مجتمع نظامی-صنعتی در طول قرن بیستم را نشان داد. طبق گفتار ژول فالکه، در مقدمه کتاب خود، "آنچه ما برای اسلحه خرج می کنیم همیشه برای موسیقی، شعر یا شلوغی دادگاه ها که میزان نفقه را تعیین می کند، بسیار کمتر است".<ref>https://en.wikipedia.org/wiki/Andr%C3%A9e_Michel</ref> | |||
== نقد دیدگاه‌های == | == نقد دیدگاه‌های == | ||