آفرینش زن در ادیان: تفاوت میان نسخه‌ها

هرمزد هنگامی که زن را آفرید گفت: تو را نیز آفریدم در حالی که تو را سرده پتیاره ( جنس فاسد) از جهی ( نام دختر اهریمن) است. تو را نزدیک پس ، دهانی آفریدم که جفت گیری تو چنان پسند افتد که به دهان مزه شیرین ترین خورش ها، و از من تو را یاری است زیرا مرد از تو زاده شود با وجود این مرا که هورمزدم بیازاری. اما اگر مخلوقکی را می یافتم که مرد را از او کنم آن گاه هرگز تو را نمی آفریدم، که تو را آن سرده پتیاره (نوع تباه و فاسد) از جهی است (ماده دیو). اما در آب و زمین و گیاه و گوسفند بر بلندی کوهها و نیز آن ژرفای روستا خواستم و نیافتم مخلوقکی که مرد پرهیزگار از او باشد جز زن که از سرده جهی پتیاره است.<ref>  . هاشم رضی. دانشنامه ایران باستان.تهران. سخن . 1381. ج 2 ص 687</ref>

عهد عتیق در باب خلقت زن مقرر می دارد:  

« هنگامی که خداوند آسمان ها و زمین را آفرید، هیچ گیاهی بر زمین نروییده بود ... آنگاه خداوند از خاک زمین آدم را سرشت ، سپس در بینی آدم روح حیات دمیده به او جان بخشید و آدم موجود زنده ای شد.. خداوند آدم را در باغ عدن گذاشت تا در آن کار کند و از آن نگهداری کند و به او گفت از همه میوه های باغ درختان بخور بجز میوه درخت شناخت زیرا اگر از میوه آن بخوری مطمن باش خواهی مرد. خداوند فرمود : شایسته نیست آدم تنها بماند باید برای او یار مناسبی به وجود آورم. آن گاه خداوند همه حیوانات و پرندگانی را که از خاک سرشته بود نزد آدم آورد تا ببیند آدم چه نام هایی بر آن ها خواهد گذاشت. بدین ترتیب تمام حیوانات و پرندگان را نام گذاری کرد اما برای او یار مناسبی یافت نشد. آن گاه خداوند آدم را به خواب عمیق فرو برد و یکی از دنده هایش را برداشت و جای آن گوشت پرکرد و از آن دنده زنی را سرشت و او را پیش آدم آورد. آدم گفت : این استخوانی است از استخوان هایم ، گوشتی از گوشتم، نام او نساء باشد چون از انسان گرفته شده است.» <ref>  . پیدایش : 2: 5-31</ref>