املین پنکهرست

{{#invoke:Infobox|infobox}} اِمِلین پَنکهِرست (به انگلیسی: Emmeline Pankhurst)، (زاده ۱۵ ژوئیه ۱۸۵۸ -درگذشته ۱۴ ژوئن ۱۹۲۸) فعال حقوق زنان اهل بریتانیا بود. املین پنکهرست معتقد بود که حق رأی زنان، زندگی سیاسی را از پایه دگرگون خواهد کرد، و حس جدید نوع‌دوستی و اخلاق را به وجود خواهد آورد. او گروه «سافروجت» را برای کسب حق رای زنان در بریتانیا ایجاد کرد. این زنان از راه‌های مختلف حتی راه‌های خشن برای رسیدن به خواسته خود استفاده می‌کردند.<ref>ویکی پدیا</ref>ویکی پدیا،املین پنکهرست

زندگی نامه

املین پنکهرست، ژوئیه ۱۸۵۸ در شهرک موس سایت در نزدیکی شهر منچستر، در خانواده‌ای به دنیا آمد که پدر و مادرش هر دو فعال سیاسی بودند. او در چهارده سالگی، با جنبش حق رأی زنان آشنا شد. در سال ۱۸۷۹ با وکیلی به نام ریچارد پنکهرست، ازدواج کرد که ۲۴ سال از او بزرگ‌تر بود و به خاطر حمایتش از حق رای زنان شهرت داشت. آنها در طول ده سال صاحب پنج فرزند شدند. ریچارد پنکهرست، از فعالیت‌های همسرش بیرون از خانه حمایت می‌کرد، املین اتحادیەی سافروجت را برای به دست آوردن حق رأی همەی زنان بنیان کرد که برای به دست آوردن حق رای زنان مجرد و متأهل تلاش می‌کرد.

فعالیت ها

املین پنکهرست از شخصیت‌های برجسته طرفدار حق رأی زنان بود که برای اجتماعات بزرگی از مبارزات زنان انگلیسی سخن می‌گفت. وی در بین زنانی که برای دستیابی به هدف حق رای زنان بپا خواستند به عنوان یک زن انقلابی و مبارز محسوب می‌گردید. نفوذ و دفاع و پشتیبانی شوهرش از آزادی زنان، به تدریج در اندیشه املین اثر کرد. با احساس بی علاقگی آزاداندیشان احزاب مستقل کارگری نسبت به حق انتخاب زنان، از آن‌ها ناامید شد و خودش سازمان یا اتحادیهٔ اجتماعی و سیاسی زنان (wspu) را پایه‌گذاری کرد.

املین پنکهرست معتقد بود که حق رأی زنان، زندگی سیاسی را از پایه دگرگون خواهد کرد، و حس جدید نوع‌دوستی و اخلاق را به وجود خواهد آورد.

به دنبال از هم پاشیدن این اتحادیه او تلاش کرد عضو حزب چپ‌گرای مستقل کارگر شود اما به خاطر جنسیتش امکان عضویت در این حزب را پیدا نکرد.<ref>همان</ref>همان

در سال ۱۸۶۶، دادخواستی به مجلس بریتانیا ارائه شد، که در آن زنان بریتانیا تقاضا کرده بودند، قانون انتخابات تغییر کند و حق رأی کامل زنان را نیز دربرگیرد. این دادخواست تحت اعتراض خشونت‌بار مخالفینی قرار گرفت که معتقد بودند، حق رأی زنان بزرگ‌ترین خطرات برای انگلستان به همراه خواهد آورد. پارلمان بریتانیا، نخست عقیده داشت، که دخالت زنان در سیاست، زندگی سیاسی را مبتذل کرده و در عین حال، ثبات خانواده را از میان می‌برد، بنابراین به دادخواست عمل نکرد.

املین پنکهرست در سال ۱۹۰۳ و پنج سال پس از مرگ همسرش اتحادیه سیاسی اجتماعی زنان را به همراه دخترش کریستابل و ۴ دوست وی بنیان گذاشت. این سازمان همه زنان فعال برای حق رای زنان بود که وعده می‌داد فقط حرف نزند بلکه واقعاً دست به عمل بزند. . با بوجود آمدن این حزب راهکارهای درخواست مطالبات زنان، سمت وسوی رادیکالی به خود گرفته بود. اعتراضات با نارنجک وآتش‌سوزی انجام می‌گرفت، میان پلیس وزنان درگیری‌های سختی بوقوع پیوست. اعتراضات، آتش‌سوزی‌ها و حملات نارنجکی در همه جا گسترش یافت، به طوریکە این دوره در رسانه‌ها، به نام مرحله‌ی ترور نامگذاری شد.<ref>سافروجت،جنبش میلیتانی زنان،JINHAGENCY</ref>/خبرگزاری زن،JINHA

اعضای این اتحادیه به خاطر درگیری‌های فیزیکی که به قصد اعتراض انجام می‌دادند خیلی زود شناخته شدند. آن‌ها پنجره‌ها را می‌شکستند و به مأموران پلیس توهین می‌کردند. خود املین پنکهرست، دخترانش و برخی دیگر از اعضای فعال اتحادیه چندین بار با مجازات زندان روبه‌رو شدند و آنجا دست به اعتصاب غذا زدند. بعد از آنکه دختر بزرگ پنکهرست یعنی کریستیبل رهبر اتحادیه شد، اختلاف‌های درونی بالا گرفت. ایجاد آتش‌سوزی به تاکتیک مبارزاتی این گروه تبدیل شد و برخی گروه‌های میانه‌روتر علیه خانواده پنکهرست به میدان آمدند. با شروع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ املین و کریستیبل خواهان توقف فوری فعالیت‌های شبه‌نظامی اتحادیه سیاسی اجتماعی زنان و حمایت از حکومت بریتانیا در مقابل خطر آلمان شدند.

آنها زنان را تشویق کردند که به کارخانه‌ها و صنایع تولیدی کمک کنند و مردان جوان را به جنگ تشویق کردند. بالاخره در سال ۱۹۱۸ قانونی تصویب شد که بر اساس آن به همه مردان بیش از ۲۱ سال و به همه زنان بالای ۳۰ سال حق رای می‌داد. از آنجایی که جنگ تازه به پایان رسیده بود و تعداد زیادی از مردان بریتانیایی جان خود را از دست داده بودند، این تفاوت سن رای‌دهندگان به حکومت اطمینان می‌داد که مردان هیچ وقت گروه اقلیت رای‌دهنده نخواهند بود. .

املین پنکهرست اتحادیه سیاسی اجتماعی زنان را به حزب زنان تبدیل کرد که هدف آن کوشش برای ترویج برابری زنان در عرصه‌های عمومی بود.

املین که در خانواده‌ای بزرگ شده بود که در سیاست فعال بودند، باور داشت که زنان به شدت روی آینده و دنیای امروز تاثیرگذار هستند و باید حقوق ابتدایی یک شهروند یعنی «حق رای» داشته باشند. در آن سال‌ها صحبت از حق رای برای زنان با برخوردهای تند و طرد شدن از جوامع محتلف همراه بود. اما املین دست از تلاش نکشید. او باور داشت که زنان زندگی سیاسی را از پایه دگرگون خواهند کرد و باید در سیاست نقش داشته باشند. او چندین بار دستگیر شد اما در نهایت گروه «سافروجت» را تاسیس کرد که گروهی برای کسب حق رای زنان بود. املین با افراد سیاسی زیادی صحبت و مناظره کرد و در مقابل تمام سختی‌ها ایستاد تا تبدیل به یکی از زنان موفق جهان شود.

درگذشت

او در ۱۴ ژوئن سال ۱۹۲۸ درست چند هفته پیش از آنکه دولت محافظه‌کار بریتانیا قانون انتخابات را تغییر بدهد و به زنان بالای ۲۱ سال حق رای بدهد درگذشت. این قانون در دوم ژوئیه ۱۹۲۸ تصویب شد. دو سال بعد مجسمه‌ای به یادبود تلاش‌های او در باغ برج ویکتوریا در لندن برپا شد.ویکی پدیا،املین پنکهرست<ref>ویکی پدیا</ref>

در سال ۱۹۹۹ مجله تایم از پنکهرست به عنوان یکی از ۱۰۰ تن مهمترین شخصیت های قرن بیستم نام برد و نوشت «او ایده جدیدی از زن دوران ما ترسیم کرد، جامعه را تکان داد و الگوی جدیدی بدعت نهاد که راه بازگشت به عقب باقی نگذاشت.»کمیسون زنان،شورای ملی مقاومت ایران<ref>کمیسیون زنان</ref>

فیلم حق رأی

فیلم حق رای (Suffragette‎ ) به کارگردانی سارا گاورون، که فیلمنامه‌اش را ابی مورگان نوشته، به جنبش طرفداران حق رای زنان در بریتانیا در اوایل قرن بیستم می‌پردازد، سافروجت نخستین فیلمی است که اجازه پیدا کرد در پارلمان بریتانیا فیلمبرداری شود.کافه سینما<ref>کافه سینما</ref> در این فیلم اعتراضات زنان به رهبری املین را بوضوح به نمایش در می آورد. در یکی از سخنرانی های شورشی خود در این فیلم بیان می کند:«می‌دانم، زنان روزی به این نتیجه می‌رسند که کار درست را انجام دهند، این که این شورش عادلانه است، ما ادامه خواهیم داد، تا زمانی که زنی وجود دارد که پرچم شورش را بالا نگاه دارد، سختی‌ها و خطرها اهمیتی ندارند. من ترجیح می‌دهم یاغی باشم تا برده.»